Teño un poema feito
pra tí, morena,
que aniñas soedades
pola ribeira
do río onde se espella
a túa beleza.
Mazaroca de millo
teño un poema
pra que tí o debulles
pola ribeira
sementando saudades
de lúa chea.
Nacéu
o poema
coa
alborada nena.
Feitos con vento morno
e donda area,
con frores dos toxales
e das xesteiras
e con belas mapoulas
de cor bermella
teño versos pra tí
teño un poema
que fala de paxaros
e de cerdeiras
e do río onde mollas
a cabeleira.
Medróu
a cantiga
ó
longo do día.
Na tulla dos antontes
teño un poema.
Heicho de dar un día
de primavera
pra que o cantes lizgaira
pola ribeira
onde vin dos teus ollos
as duas estrelas,
onde mollas na iauga
a cabeleira,
onde lle doi ó río
a túa beleza.
Morréu
a canción
á
posta do sol.