Eu son home
que
tamén foi rapaz.
Pro
sempre falei de maneira
que
m´entenderan os demais.
Xá
me doen os riles
de
ler cousas sin senso
ditas
por xente nova,
e
penso
qu´agora
a Poesía
está
tola.
Quixen
entendere o que din
os
vates da hora,
mais
non puiden, e entón
pensei
que era millor
pubricar
a miña canción xorda.
E
salín o sol,
e
xá m´entendo,
e non me importa berrar
eu
soio, o vento.
Aló
a xente nova co seu cantar.
Eu
xá estou ledo
anque
coiden que son un tolo
que
berra soedades
o
ceio.
¡Que
digan!
Eu
son un xograr úneco
pechado
n´un castelo
de
ferro.
¡Eu
ben sei pra que berro!.