Amigo García Mato, ”Guedelliñas,”
raioliña de sol entre a
negrura,
carballeira sagrada,fonte
pura,
namorado pastor das
anduriñas.
As túas verbas acesas de
tenrura
-pois levaban o lume que ti
tiñas-
eran un doce voar de
avelaíñas
recendendo a semente e a
seitura.
A túa fonda paixón
estremecida
fíxoa canto chairego o
Madalena
correndo mainamente cara a
vida.
Sin tí a Terra Chá é máis
pequena.
¡E Vilalba quedou
enmudecida,
traspasada de dór, morta de
pena!
MANUEL MARIA,
TERRA CHA