Un camiño longo
durmindo
senlleiro
baixo
un ceo morto.
As
abidueiras
ergueitas
ó rente
do
teu río fondo.
As
agras deitadas
á
carón dos soutos.
Espantallos
quedos
no
medio dos hortos.
Ollando
a pranura
o
monte Montouto.
No
ar silandeiro
paixariños
tolos
e
por un carreiro
que
nin ten recordos
nin
leva a ningures
eu
coa
dor ó lombo
i
o corazón orfo.