Caeu unha peseta

Caeulle unha peseta no chan

unha peseta, ren

cáseque nada

unha puta peseta.

I o home dobregouse

a recollela.

Despois ó mesmo home

caeulle tamén no chan un pito

-pito en galego quer decir pitillo-

i o home dobregouse a recollelo

o mesmo que fixera coa peseta

coa puta da peseta,

dobregouse o mesmiño.

¡Qué pena fonda sentín por aquíl home!

Un home pode dobregarse, pode,

baixarse a recoller do chan un pito,

pro non debe

dobregarse, non, endexamais,

pra apañar do chan unha peseta

unha puta peseta

-os cartos son de merda-

pois é coma si no mesmo intre

deixase de ser home e ter esprito.

¡Qué pena fonda sentín por aquíl home!

¡Qué pena fonda me deu

ó velo erguerse e ver

que aquíl home era eu!

Ir e vir

Ir e vir polas vereas

cargadiños de nostalxias.

Iso é a tarefa daqueles

que non agardamos nada.

Ir e vir, oficio de homes

polos que ninguén agarda.

O chan dos nosos camiños

de bágoas empedradiño.

Polos carreiros da noite

veñen a nós as lembranzas.

Polos vieiros do día

chegan deica nós as mágoas

do matinar nos palleiros

que antano tiveron palla.

O chan dos nosos camiños

de bágoas empedradiño.

Ir e vir, oficio de homes

que xa non agardan nada.

Ir e vir sin tan siquera

dun can amigo a compaña

mentras Ela nun recuncho

do tempo afía a gadaña

pra seiturarnos nun intre

vida, lembranzas e mágoas.

O chan dos nosos camiños

de bágoas empedradiño.

Pranto longo

Vós ben sabedes que o noso

tempo é tempo de chorar

xa que os homes esqueceron

a Cristo i ó Mais Alá.

                        Chorando vou pois son home

                        a miña anguria sin nome.

Choro polo mundo enteiro

Choro por vós e por min.

Polo que non me entendedes,

polo que non sei decir

choro iste meu pranto longo,

iste meu pranto sin fin.

                        E vou sin mais compañeira

                        que a miña anguria senlleira.

Polos que non teñen ren.

Polos que teñen demais.

Polos que levan os paos

e por aqueles que os dan.

Pola historia que sofrimos

e polos que din que a fan

chora que te chora vou

pois sómente os animás

iñoran que o noso tempo

é só tempo de chorar

xa que os homes esqueceron

a Cristo i ó Mais Alá.

                        E vou chorando senlleiro

                        a miña anguria sin tempo.

¡Non!

Xa sei que o grande vate

Celso Emilio Ferreiro

ten un poema tiduado NON.

¿E qué?

Tamén eu son un home

e tamén seique

anque dos pequenos

son poeta

de xeito

que teño, o mismo dreito.

O caso é ter sabenza

e ter carraxe

pra berrar ¡NON! a tempo.

Ser home non é só

como algús pensan

terse doadamente en dúas patas

pois tamén

se teñen en dúas patas as galiñas.

Ser home é decir SI

cando iso compre

i é berrarlle ¡NON!

ás inxusticias.

Ser home...

é dar testemuño da verdade

anque un se xogue a vida.

Ser home...

é berrarlle ¡NON! á falsedade

i é cuspirlle ós fuciños

á mentira.

Entón...

Non é certo que señamos

todos homes.

Non é certo...

¡NON!

Escoitando o guitarreiro

                                                                                  Pra Atahualpa Yupanqui

Estou so comigo e coas lembranzas

do tempo que fuxeu

ladroeiro

coas miñas ilusiós

coa miña espranza

cos meus cabelos mouros

co meu ollar de neno.

Comigo so estou mentras escoito

a Atahualpa Yupanqui

o guitarreiro.

                      Las penas y las vaquitas

                      se van por la misma senda.

                      Las penas son de nosotros.

                      Las vaquitas son ajenas.

Hai unha tristura fonda e longa

na voz de Atahualpa

o guitarreiro.

Hai esa tristura fonda e infinda

da que tan ben sabemos os galegos.

Tristura das viudas de mortos e de vivos.

Tristura dos nenos

que ficaron sin páis e sin abós

denantes de tempo.

Tristura da terra garimosa

que fica soia vendo

como emigran a fatos os seus fillos

pra lares alleos.

Tristura sin nome das mulleres

que teñen tan lexos

ós fillos i ó seu home

que un pouquiño mais a cada intre

ven perdendo a espranza

de voltar a velos.

Vella tristura da vella Galicia

que vai sin el sabélo

na voz de Atahualpa

Yupanqui o guitarreiro.

                       Triste está la tierra

                       que cultivo yo.

                       ¡Cómo quema el fuego

                      de mi corazón!

Estou so comigo e coas lembranzas

que me deixou o tempo.

Estou so comigo

so a escoitar

a voz de Atahualpa

Yupanqui o guitarreiro..

Mentras o escoito póñeme a soñar

i a facer istes versos

i el sigue cantando...

                  Viento...viento...

                  Tráeme aguacero...