Ás veces penso
e por non cismar voume
peito adentro.
Voume quediño, quedo...
Voume
Polos camiños de min mesmo.
Voume pra non chorar
pra non berrar
pra non decirvos oubeando
coma un can de palleiro
-esquencido de min-
que sodes
somos todos un fato de
carneiros.
Pro... xa sei, xa sei, xa
sei...
Non entendedes
pro eu ben vos entendo:
Os poetas somos tolos
e vós sodes os cordos
sóio vós
sóio os que ides ledos
camiño de ningures
na percura de “cousas” e de
intres
que endexamais vos leven
polas mouras vereas de vós
mesmos.
Ás veces penso
e por non cismar voume
peito adentro
paseniño e calado
caladiño e senlleiro
pra non chorar
pra non berrar
pra non decirvos oubeando
-esquencido de min-
que sodes un fato de
carneiros.
-¡¡Beeé...!! ¡¡Beeé...!!
-¡¡Cala, poeta,
que te poden bater
cun fungueiro!!