Pra Tuka, con sentimento fondo.
As que lles dixo: Non me chamedes
Noemí –isto é, graciosa, senón
MARA –que quere dicir amaga-
xa que o Todopoderoso enchéume
de
grande amargura.
LIBRO
DE RUT.
Mara:
Xa
sei que estás moi soia
que
non tés
a
ninguén que te pense nin te agarde
e
que tampouco tí agardas ren
que
naide
te
agarima nin te quere
que
só tés
para
facerche compaña as tuas mágoas
i
os salaios de vento cando vén
tamén
soio, compañeiro de si mesmo,
pousar
os seus saloucos ós teus pés
i a
queixarse de que íl tampouco atopa
nin
acó, nin aló, nin no alén
aquelo
que anda tolo a percurar:
o
amor i o fogar i a compañeira
i a
casa i a lareira onde quentar
o
seu corpo aterecido da friaxe
que
xela deica os ósos
despois
de tanto e tanto camiñar
camiños
que non levan a ningures
camiñiños,
cheos de soedá,
vereas
silandeiras e valeiras
infindos,
longos camiños do ar.
Mara:
Ergue
os ollos e olla o meu ollar.
O
vento i eu sabemos das tuas mágoas.
O
vento i eu andamos a te amar.
Non
chores xa, Amarga, xa non chores.
O
vento i eu queremoste en verdá
e
xa tés dous amores, dous amigos,
¿pra
qué desexar mais?
Alédate,
sorrí, ponte de pé
e
irémolos tres polos camiños
da
vida, moi ledos, a cantar
que
xa tés quen te queira
que
xa tés
quen
te agarde, quen te pense
i a
quen amar.
I a
xente, outra vez, o vernos indo
camiño
adiante, ledos, ledos indo
ledos
falando, sorrindo e mais cantando.
Graciosa,
outra vez, che chamará.