Non estou convosco, xa non podo
aturarvos nin un intre máis.
Fitándovos cavilo, adoezo,
penso
que un home cordo non pode
vivir
neste tempo que leva pra
ningures,
neste tempo sin tempo
que inzou a Terra de feros
asesiños
pra acoitelar o corpo do
silenzo.
Caixós de follalata no que vós
chamades cafetería, clubes,
uisquis,
barras americanas e tabernas
ceiban bruídos, berros, case
oubeos
axoulando á xente día e noite,
sempre,
mentras rapazas e rapaces
cheos
de anguria eisistencial,
asegún din,
contestatarios da mesma
sociedade
de consumo que lles enche os
petos
de cartos i outras cousas máis
noxentas
fan que escoitan a música
enlatada
-bruídos, oubeos, berros-
falando en outa voz
trangalladiñas
e bebendo moi ledos
bebidas que se mercan no alén
mar
e teñen nomes estranos i
alleos.
Un home de iñocentes ollos
craros
vai cun facho na mau a camiñar
polas longas estradas, polos
vieiros,
perguntándolle ás pedras i ós
regatos
que baixan das montañas
cantareiros,
ós animas i ós arbres i á
terra
arrepiada polo estrondo dos
motores
i ó ceo que os lizgairos aviós
decote, a cada intre, enchen
de medo:
¿Onde? ¡Decídemos por Deus!
¿Onde estará o silenzo?
¡O silenzo...! ¿Qué é iso?
Pedras, regatos, animás e
arbres,
ceo e terra fican estantíos.
¡O silenzo...! ¿Qué é?
Cecáis unha cousa doutro
tempo,
unha lembranza anterga, un
pensamento
de home doente, tolo,
desleirado,
que soña cousas que endexamais
houbo
ou que se as houbo xa
morreron.
Ise home de ollos craros
cecáis vai
na percura dun vello
cadaleito.
¡O silenzo...!
Cecáis es ti o silenzo, meu
homiño,
novo Dióxenes tenro
que andas a tolear polos
camiños
na percura dun soño que
soñache
cando inda eras un neno.
¡O silenzo...!
¡Probe home! ¿Non descobriche
aínda
que os soños dos cativos non
son certos?