¿Lémbraste, meu amor? Dixeche:
Eu
non teño ren, meu compañeiro.
Nin
cartos, nin negocios, nin casa,
nin
porta, nin fiestra ...
Non
son ... propietaria de nada.
¿I
o amor, compañeira?
¿I
o amor dos dous
pensas
que non e ren,
que
non é nada?
¿Pensas
que o noso amor
non
pode
encher
o mundo enteiro
e
trocalo de xeito
que
todo deus aprenda
a
vivir
sin
cartos, sin negocios,
sin
casa,
sin
portas e sin fiestras
e
sin teito,
sin
ser nin anceialo
propietario
de nada?
E
aínda que eisí non fora ...
¿Qué?
¿Que nos importa a nós?
A
nós, tí e mais eu, senlleiros,
sen
ren,
só
coa nosa compaña,
só
co que somos nós,
tí
e máis eu, os dous ...
coas
nosas maus xunguidas ...
¿Que
falla nos fai nada?
Témolo
todo, compañeira.
Témonos
nós i eso chega
i é dabondo prá dous,
pra
dous que van queréndose,
prá
dous,
prá
dous que van polos carreiros
da
desespranza i a dor
e
nembargantes siguen camiñando
porque
saben
que
indo xuntos sempre,
camiñando
xuntiños, con amor,
o
mundo é soio deles,
soio
deles ...
dos
dous.