O mar chora na lonxanza
coa saudade de Belén
ó saber que o Nacemento
de Xesús non pode ver.
O pranto do mar
envólvese en xerfa
nun
brando escoar.
O mar mainiño mainiño
quéixase de non poder
chegar ó berce do Neno
pra acariñalo nos pés.
As
queixas do mar
percorren a Terra
nos carros do ar.
O Neno escoitóu de lonxe
ondiñas a saloucar
e deulle bicos ó vento
pra que llos levase ó mar.
A voce do mar
agora
moi leda
semella un cantar.
Agora as ondas do mar
non paran de reloucar.