Amiga:
Neste outono inzado de follas mortas
que escorrentóu a tódolos paxariños
eu anceiaba contarche lédamente
as cousas que me dixo un corvo vello
pro xelóu o vento Norte as miñas verbas
os meus beizos atópanse arrecidos
e non podo falarche con ledicia.
Escoita:
Os nenos probes esgotaron o touciño
e ficaron valeiros os cabazos.
Xan Labrego xa fixo a sementeira
da ferraña que ha de manter ó gando
e do pan pra cocer nos vellos fornos
cando da recolleita chegue o tempo
Aquela abella morreu contra os cristás.
Vin un páxaro morto no camiño.
Polos vieiros da Chaira funga o vento
i o lobo empezóu xa a matar ovellas.
Xa sabes máis ou menos o que pasa.
Máis ou menos o de tódolos outonos.
Están os agros brancos da xeada.
Quéimanse cepos decote nas lareiras
i os labregos xantan zonchos a cotío.
A Chá tapóuse cun chal feito de néboa
e tí nas outas terras onde moras
ollarás coma sempre prás cerdeiras.
De mín podo decirche pouca cousa:
A cada intre atópome máis vello.
Sinto a friaxe do outono nas canelas
e nos meus ollos morreu aquela luz
que alumeaba neles fai tres anos.
Cecáis que non chegue ó mes da sega.
Amiga:
Remato as miñas verbas neste intre
mentras se cobre o chan de follas mortas.
Díme si polas terras onde morres
fai cadaleitos a neve prós paxaros.
Si aínda mantés viva a túa cerdeira.
Si zoa o vento Norte polas noites
e si os porcos osman o San Martiño
Eu penso cear zorza o día da festa.
Das cousas que me dixo o vello corvo
diréiche vagariño outra vegada.