Escóitame rapaza:
¿Quén
sementóu en tí
isa
semente?
¿Quén
foi, xente cativa, quén
a
que deixóu a sua anguria medoñenta
pendurada
dos teus hombreiros fráxiles?
¿Quén,
dime quen foi
o
malfadado
que
pousóu a moura noite
nos
teus ollos
i
enchéu a tua alma de soidades?
Dímo
por Deus, rapaza,
dímo,
coma un prego ...
por
Deus cho prego eu
sinxelamente.
Prá
que señamos dous
coas
maus xunguidas
a
vingarnos con poemas
disa
xente.
Mais
agora ...
Mentras
ise tempo nos agarda
deitado
nun recuncho de sí mesmo
fita
os meus ollos moi fonda
e
longamente
e
voltarás a ollar
a
luz da espranza.