Polo tempo perdido non o sinto
e
tampouco
polo
que ardeu de mín
mentres
fun indo
intre
a intre
laboura
que laboura
queimándome
un pouquiño
un
pouquiño máis a cada intre
facendo
aquil poema
o
que tí lle abriches o camiño.
Pro
non importa, amor,
importa
pouco, rapaza,
que
eu me queime
ou
me queimase un anaquiño máis
si
o fin, no intre derradeiro,
ficamos
os dous soios
os
dous,
soíños
con nós mesmos
coas
nosas maus xunguidas
e
xunguidos
os
nosos corazós.
Sinto
por tí, rapaza, meu amor.
Sinto
por tí, tan só.
Quixera
, sí, quixera,
deixar
nas tuas maus
aquela
fror.
Non
puido ser ...
¿Qué
queres?
En
troques ...
colle
o meu corazón.