Cecáis pensades vós
-xa que somentes teño
dúas patas
e gasto calzós-
que son un home máis
un de vosoutros
-quero decir que teño medo
de que pensedes que tamén eu
son
iso que vós chamades home-
pro...
sintindoo moito, nego, nego.
Eu son algo máis nobre:
Son un can.
¡Eu son un can senlleiro!
Á conta do meu sangue
carraxento
que os quenta dende lexos
hai corazós que siguen
latexando
i acesas no meu lume polo
mundo
moitas fogueiras siguen aínda
ardendo.
Gracias á miña dor hai moita
xente
que pode ir pola rúa coma quen
non quer a cousa ca sorrisa
nos beizos,
cunha sorrisa que fede, cheira
a podre,
dende moi lonxe no espacio e
máis no tempo
pro agrómalles nos labres ós
falsarios
gracias á miña dor de can senlleiro.
Matéi as ilusiós na miña alma
coma quen mata un cocho no
cortello.
Cravei fondo, moi fondo, no
pescozo
da miña espranza un ferreño
coitelo
pra que as ilusiós i a
espranza miñas
non seguiran feríndovos arreo
e fiquei soíño, soio, soio,
soio comigo mesmo,
can sen dono
sen aira
sen palleiro
soíño co que son...
¡Un can senlleiro!
Agora xa... ¿pra qué?
non ladro nin oubeo.
Dádesme pena e sinto fonda a
mágoa
de saber
nembargantes de vervos sorrir
ledos
que sendo eu só o que son
son eu máis nobre
que cen mil de vosoutros nunha
pila.
¡Eu, un probe can sen dono,
un can senlleiro!