Pola Terra Chá longal
o vento
rouco a zoar
mete medo.
O vento...
enchendo a Chá
do bruar do mar.
Os chairegos
a pensar
nos mariñeiros.
Coma un can docente
a roe-la Chaira
de lexos ven o vento
do mar.
A Chaira arrepiada
enconícase
co medo
e vóltase máis Chá.
Os chairegos
a cismar
nos mariñeiros.
O vento roendo as ondas
toleounas
alá lonxe
no mar.
As ondas enguliron
dornas e homes
i o vento estra na Chaira
saloucos mariñáns.
Os chairegos
a chorar
polos mariñeiros.
Agora...
O vento
i o mar
gardan silenzo.