Cando
pra sempre xa
non
sei que día
coma
un reló moi canso e moi velliño
o
meu corazón tolo se deteña
cecáis
me vexas d,outro xeito e digas:
“Descansache,
poeta.
Non
eras bon nin malo.
Eras
un neno grande e triste
-
e soio –
feito
de anguria e terra.
Que
El Señor te acompañe, meu poeta,
polos
vieiros do alén
deica
as túas estrelas”.
Cando
pra sempre xa
non
sei que día
o
meu corazón tolo se deteña
cecáis
inda El Señor me dará tempo
pra
facer un último poema
que
só terá unha verba
un
pensamento:
¡¡
Helena ... !!
Coma
un berro.
Coma
un longo salouco
que
rachará o silenzo.
E
cecáis que daquela
me
vexas como son:
Un
neno grande e triste
- soio un neno –
feito
de anguria e terra.