Despois
de tí queimaréi tódalas verbas
na
fogueira xigante das lembranzas
e
só teréi por amigo ó vento Sul
pra
falar con él dos teus paxaros
mentras
latexa o corazón da noite.
Despois
de tí plantaréille lume ós versos
ó
pé da túa cerdeira sen compaña
pra
quentar o meu sangue derradeiro.
Despois
de ti deitaréime na ribeira
pra
soñar alalás da túa guitarra
mentres
agardo a morte ollando longo
pró
teu río que fuxe cara ó mar.
Despois
de tí xa non faréi poemas.