Díxome
a rapaza:
-
¿E quén era Chao Ledo?
-
Chao Ledo érache un crego
vilalbés
e poeta.
-
¿E pra qué valen os
poetas?
-
Pra decirlles ós homes
que
todo non é terra
e
que hai neles
anaquiños
de lúa
de
sol e máis de estrelas.
Díxome
a rapaza:
-
Tí non estás moi cordo
¿Non é certo?
-
¿E logo, rapaceta?
-
Porque non falas coma a
xente.
Tí
és un raro. Falas doutra maneira.
-
E que tí non liches a Chao
Ledo
nin
soñas anduriñas viaxeiras.
Díxome
a rapaza:
-
¿E pra qué val soñar e ler
poemas?
-
Pra ser páxaro e fror.
Pra
ser esprito e luz.
Pra
choutar por riba das estrelas.
-
Case me convenciche.
Se
cadra un día leréi eu a Chao Ledo
deitada
na ribeira.
Se
cadra un día tamén faréi poemas.