¿Dende
que noite non me soñas, poeta,
e
dende que morte non me escoitas?
¿Dende
que dor tan fonda me esqueciche
pra
que a túa estrela non me olle?
¿Con
qué vento te fuche
en
que solpor
pra
onde non chían nunca os paxariños?
¿Por
qué camiño que non era de homes
te
perdiche arelando aquela lúa
que
xa sabías de neno que non é?
Chaméiche
Esquecemento arrepiada
polo
longo silenzo dos teus beizos
e
axionlléime diante o teu misterio
lembrando
a ollada dos teus ollos tráxicos.
¿Non
falarás comigo novamente?
Eiquí
me tes na anterga encrucillada
agardando
que voltes da túa morte
pra
escoitar outra vez as túas verbas
á
sombra dos luceiros axexantes.
Eiquí
me tes pregando a Deus milagres.