Na
verde pradella
inzada
de sol
o
grilo rabuña
seu
violín tenor.
Cri...Cri...Cri...
O
cantar do grilo
pendura
do bris.
Cri...Cri...Cri...Cri...
Un
neno percorre o prado
e
cunha palliña longa
escarabella
un furado.
Cri...Cri...Cri...Cri...
Fuxe
o grilo pra outro lado.
Cri...Cri...Cri...Cri...
por
aló.
Cri...Cri...Cri...Cri...
por
eiquí.
Cri...Cri...Cri...Cri...
por
acó.
Cri...Cri...Cri..Cri...
por
alí.
Na
verde pradella
soa
a catropea
de
cen violís.
Cri...Cri..Cri...Cri...
O
neno tolea
cos
cen chamarís
arrebola
a palla
i
escoita souril.
¿Onde
estará o grilo?
¡Quén
sabe!
Cri...Cri...
¿Quén
sabe do grilo
que
toca o violín?
¿Quén
sabe do grilo?
¡Quén
sabe!
Cri...Cri...
O
cantar do grilo
perdeuse
no bris.