Hoxe
chora o poema aqueloutrado
a
morte daquela doncela loira
que
se suicidóu no vieiro illado
-endebalde
pois o amor non eisiste–
despenándose
silandeiramente
dende
o curuto do penedo esguío
sobor
dos seixos do camiño fragoso.
A
choiva bagoenta terá de basoirar
as
pegadas arrepiantes do sangue novo
que
lixóu de quente cor bermella
as
pedras do carreiro illado
que
dorme na encosta da montana
o
sono do amor que non eisiste.
A
nordesía berra pola pranura
o
nome que ninguén coñecía
da
inxel doncela namorada
que
morréu caladiñamente
cun
doce sorriso nos beizos
desangándose
de vagariño
nas
carrileiras do camiño fragoso.
Os
páxaros que espreitaban na silveira
a
chegada do morno albor sorridente
ficaron
medoñentos i estantíos
vendo
fumear o sangue morno
da
rapaciña que se suicidóu
cando
soupo que o amor e os biosbardos
non
son máis que seres pantasmaes.
O
poema esnaquizóuse no lumbrigar
e
cada verso chora debruzado
sobor
das pedras do camiño fragoso
por
onde debala mainamente
o
sangue da donceliña malfadada;
o
sangue, ¡ai, Deus!, que xa non terá fillos
da
rapaza que se suicidóu
por
culpa do amor que non eisiste.