O
inverno axexando
por
riba da porta.
O
vento deitado
na
pranura longa.
O
corvo agoirento
pousado
na pola.
O
espantallo amigo
vixiando
a chousa.
O
doce sorriso
da
rapaza loira.
O
Eu relembrando
amores
doutrora.
Cán
de vagariño
as
lenes falopas
que
trocan en sabas
branquiñas
as hortas.
O
vello esteado
na
caxata moura
espreita
tremando
a
morte das horas.
No
meu peito antergo
aquela
dor fonda
arela
arelanzas
da
túa voz morna.
E
tí no rochedo
das
espranzas mortas
esqueces
os versos
que
dormen na dorna
varada
no esteiro
das
túas gueivotas.
Debala
o silenzo
pola
neve donda.
O
poema chora.