Falopas



O inverno axexando
por riba da porta.

O vento deitado
na pranura longa.

O corvo agoirento
pousado na pola.

O espantallo amigo
vixiando a chousa.

O doce sorriso
da rapaza loira.

O Eu relembrando
amores doutrora.

Cán de vagariño
as lenes falopas
que trocan en sabas
branquiñas as hortas.

O vello esteado
na caxata moura
espreita tremando
a morte das horas.

No meu peito antergo
aquela dor fonda
arela arelanzas
da túa voz morna.

E tí no rochedo
das espranzas mortas
esqueces os versos
que dormen na dorna
varada no esteiro
das túas gueivotas.

Debala o silenzo
pola neve donda.

O poema chora.