“... pois gracias ás Musas e ó arqueiro
Apolo viven sobre da terra homes que
cantan e saben tocar a cítara.”
HOMERO – “Himno ás Musas”
Helena co hache diente – cecáis anda Troia polo medio –
é, no pensamento do poeta, unha deusa, unha musa, unha fada que ven do mito e
volta pra él inspirándolle, de paso, versos ó xograr. En canto que é todas e
cada unha desas tres cousas, pódese decir que Helena é tamén unha muller; pro
non unha muller calquera desas que poden verse a cotío pasar pola rúas do pobo
ou da cidade camiño de ningures ou de non se sabe onde, ou tripando as
corredoiras da aldea indo prá casa ou vindo dela co fin de percurar mantenza
prá a xente ou prós animás. Decátase un entón, doadamente, de que Helena non é
unha muller no senso corrente da verba senón que é a MULLER, ou sexa o IDEAL
que, xa se sabe – o poeta sábeo millor que naide - , non eisiste na realidade.
Nembargantes, tamén é sabido que os poetas, e sobre todo os poetas líricos, non
viven de realidades nin arelan manterse delas senón máis ben de soños, de
ilusiós, de pantasías, pra fuxir eisí da tristura que encerra o mundo concreto,
real, imperfeuto, que teñen ó redor.
Os poetas líricos – os outros tamén,
pro menos – saben moi ben – con Shakespeare – que “ estamos feitos da madeira
dos soños” e saben moi ben – con Homero – que “ tamén os soños son obra de
Zeus” e por iso, en troques de andar pola terra na compaña de seres materiaes
que arrepían o esprito e fan doer os ollos do corpo e da alma, prefiren ir
senlleiros, de vagariño, por riba das nubes, ou do sol, ou de estrelas inda
máis lonxanas, á percura dos biosbardos que soñaron, ou soñan, ou pensan soñar
aínda, anque sepan tamén por adiantado que endexamáis poderán atopalos.
As cousas son eisí, non hai que
darlles voltas. Mentras vai lembrando e relembrando ontes, soños, vidas que
vivéu e mortes que morréu, o poeta, de camiño, camiño a camiñar, vai falando
con Helena – deusa, musa, fada, mito, muller – daquelo que se lle ven ás mentes
e que coida necesario ceibar de sí se non quere corré-lo risco de estoupar como
unha castaña das que se botan no lume pra asalas sin encetar.
Eis o que, quizabes, xustifica o
nacemento deste libriño e de moitos máis libriños do mesmo xeito que andan polo
mundo de porta en porta, de alma en alma, de corazón en corazón. E andarán
mentras...
... Mentras os poetas non podan
acadar o derradeiro acougo repousando pra sempre a cansa cabeza no seo da máis
fidel das Helenas. Aquela chamada Morte.